مناسبات ایران با کردهای عراق در جنگ ایران-عراق (شهریور 1359- مرداد 1367/ سپتامبر 1980- اوت 1988)

پس از جنگ جهانی اول، کُردها به عنوان اقلیت های قومی بر کشورهای (ایران، عراق، ترکیه، سوریه) تقسیم شدند، لذا این کشورها همواره تلاش کرده اند که جهت تضعیف کردن کشور رقیب خود از کُردها بهره ببرند، بنابراین پس از سقوط رژیم سلطنتی در سال 1958م در عراق و جایگزین آن به یک نظام جمهوری به ریاست عبدالکریم قاسم و متشنج شدن میانه ایران و عراق، دولت شاهنشاهی ایران به وسیله ساواک با شورشیان کُرد عراق تماس و رابطه برقرار می کند و آمادگی خود را برای هرگونه حمایت و کمک به آنها علیه دولت عراق اعلام می-کند، اما این نیز به امضای معاهده الجزیره و متلاشی شدن جنبش 14 ساله کُرد در عراق خاتمه می یابد. به همین خاطر با توجه به وضعیت پس از معاهده الجزیره، کُردهای عراق از انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی استقبال می کنند، لذا در این پایان نامه تلاش شده با توجه به رابطه ایران و عراق و آغاز جنگ 8 ساله و نشان دادن توجهات مختلف احزاب کُرد عراق، و با بررسی چگونگی مناسبات ایران با کُردهای عراق در جنگ ایران و عراق، به بحث اصلی خود (مناسبات ایران با کُردهای عراق در جنگ ایران و عراق) می پردازیم و علل و عوامل موثر در همکاری ایران و کُردهای عراق در این جنگ مورد بحث قرار داده می شود. در نتیجه با مطرح ساختن سوالهای اصلی، این را روشن می گردد که در چهار سال نخست جنگ به علت سیاست های ایران در برابر جنبش کُردهای عراق، برخی از نیروهای کُرد عراق با حکومت متبوع خود رابطه برقرار کرده اند، ولی در چهار سال دوم جنگ، تمام جریان ها و نیروهای کُرد عراق در کنار نیروهای ایران علیه حکومت عراق قرار می گیرند، در خاتمه این نیز بیان می شود که علاوه بر آرمان مشترک طرفین برای سرنگونی رژیم صدام حسین در عراق، آرمان مخصوص خود نیز دنبال می کنند، کُردها به دنبال اهداف خود از جمله به دست آوردن خودمختاری برای کُردستان عراق و جمهوری اسلامی ایران نیز به دنبال تشکیل یک دولت اسلامی در عراق پس از صدام حسین، بوده اند.